آنچه می‌ماند و پژواکش به ابدیت می‌رسد

اگر ما بشری فانی و انسانی خاکی هستیم، پس چگونه اثری ماندگار می‌گذاریم؟

 

جان گوردون در کتاب درودگر: داستانی درباره‌ی بزرگترین راهبردهای موفقیت، شیوه‌هایی را برای بر جای گذاشتن میراث مطرح می‌کند.

در داستان او، درودگر می‌گوید:

به مردم کمک کرده‌ام زندگی، کار، و گروه‌شان را بسازند. خودم اینطور برنامه‌ریزی نکرده بودم. خود به خود اینگونه شد. چون مقصود من است، به دستم می‌آید. هر چه باشد، چیزی‌های مادی سرانجام از بین می‌روند. میز تلویزیونی که می‌سازیم هرچه زیبا هم باشد، برای همیشه نخواهد ماند. شاید به اندازه‌ی طول عمرمان هم نپاید. اما رهبرها و آدم‌هایی که می‌سازم، مردمی که رویشان سرمایه‌گذاری می‌کنم، دوستانی که پیدا می‌کنم، و راهبردهای موفقیتی که با دیگران سهیم می‌شوم – اینها هستند که می‌مانند و پژواک‌شان تا ابدیت می‌رود.

 

 چه اثر کوچکی در جهان بر جای بگذاری و چه پژواکی ابدی، نکته‌ی مهم این است که اثرِ بر جای مانده روی زندگی آدم‌هاست.